Browsing Tag

Lachen met Lon

Carnaval
Persoonlijk

Een lichtelijke trauma door Carnaval!

Een trauma aan Carnaval omdat?

Een hutje, hutje, hutje op de hei! Tja, volgende week op deze dag zijn de meeste Brabanders volop aan het feestte in de kroeg of in een tent. Ik heb nooit zo heel veel met Carnaval gehad. Ja, op de basisschool vond ik het leuk dat we een ‘lesdag’ minder hadden en we allemaal verkleed mochten komen. ‘Punker’ zijn was toen echt super stoer!

Ik heb stiekem een beetje een trauma aan Carnaval. Natuurlijk wel met een knipoog maar mijn moeder weet op dit moment precies waar ik het over heb.
In een van de klasse op de basisschool moesten we dus verkleed komen en weet je wat ik moest zijn? Ja, moest! Mijn moeder stond er namelijk op.. Chinees! Terwijl mijn vriendjes rondliepen met stoere blauwe, groene en rode haren liep ik rond met een geel gezicht en een chineespakje aan.

Huilen dat ik deed! ik vond het verschrikkelijk. Nu kan ik me beter verplaatsen in de schoenen van mijn moeder. Ik zou James ook liever zien in een kippenpak dan met een witte jas wat volstaat met ‘Yo man!’ of ‘Box ouwe’ of allerlei liefdesverklaringen van meisjes. Maar als Chinees? ik weet niet mam!

En toen werd ik een varken..

Twee jaar was ik varken.. ja echt, varken. En dat was ik vrijwilliger, erg he?! Ik heb geen idee wat mij bezielde.. Vorig jaar heb ik een clownspak gekocht en besloten dat ik dit de komende jaren maar gewoon aan ga doen voor die paar uurtjes dat ik sta te ‘swingen’ op de dansvloer.

Ieder jaar als ik Carnavalsmuziek hoor dan heb ik helemaal zin om los te gaan maar als ik er dan eenmaal ben, begrijp ik niet helemaal waar ik mee bezig ben. Het wordt toch een stuk lastiger om jezelf nuchter te vermaken in een overvolle zatte kroeg. Alcohol drink ik al een tijdje niet meer. Niet persè omdat ik er niet tegenkan m.b.t mijn Crohn maar gewoon omdat ik al een hoop drugs in mijn lijf heb zitten door alle medicijnen! 😉

Lees ook: 10 vragen & feitjes over mij! 

Merijn en ik zitten wat dat betreft wel aardig op èèn lijn. Hij vindt hij ook niet zo spannend en hoeft absoluut niet iedere dag in de kroeg te staan. We willen er wel wàt van de sfeer proeven maar hoe doe je dat eigenlijk met een dreumes erbij?

Carnavallen met je dreumes!

Ja dat is toch Carnavallen op een heel ander kaliber. Waar we eerst niet zoveel om gaven is nu natuurlijk wel leuk, DE optocht! Daarnaast hebben we bekeken wat er allemaal te doen is voor kinderen in de buurt. Ik denk dat James het erg leuk gaat vinden om allemaal verkleden kindjes te zien rond rennen en dansen.

Dus, zijn stoere brandweermanpak is vandaag gekocht. Dan wel via marktplaats aangezien hij het volgend jaar tóch niet meer past maar dat maakt het niet minder leuk. Die bijpassende helm gaat hem sowieso niet worden, ik ken James maar je hebt immers ook brandweermannen die hun haar stoer in de gel hebben, toch? Nou James wel!

Het wordt James zijn eerste echte Carnaval dus ik ben erg benieuwd wat hij ervan gaat vinden. Een paar uurtjes in een kinderdisco lijkt me erg leuk en de optocht gaan we zeker kijken maar verder? Ik denk dat er verder vrij weinig gecarnavalt word voor ons!

Lees ook: Het moederschap heeft mij veranderd?! 

Stop! voordat je reageert moet je weten dat dit stuk absoluut niet racistisch bedoelt is tegenover Chinezen of wie dan ook. Ik hou van Chinezen en van Chinees maar ik was jong en onwetend  Ik wilde gewoon liever punker zijn! snap je? Niet gelijk boos worden dus en lees het met een knipoog nogmaals! 

24 februari 2017 door
Anders dan anders op vakantie
Persoonlijk

Anders dan anders op vakantie!

Een soort van droom.

Het is een soort van droom van mij om samen met James en Merijn op vakantie te gaan. Nu zou je zeggen dat dit redelijk simpel is om te realiseren maar doordat we afgelopen jaar een huis hebben gekocht is het tegendeel waar. We hebben veel geïnvesteerd in onze woning en we zouden eigenlijk aankomend jaar overslaan.
Nu ben ik toch stiekem al een aantal weken aan het kijken naar vakanties. Al dan niet in het hoogseizoen, zodat het nog een beetje te betalen is en ik heb wat gevonden!

Het is anders als anders.

Het is totaal iets anders dan wat we ‘normaal gesproken’ doen. Spanje is eigenlijk standaard het land waar wij opzoeken. Meestal in een hotel aan het strand inclusief een boulevard vol leuke winkeltjes en terrassen.
Dit keer gaan we het anders doen!
Ik heb een hele leuke camping gevonden in Frankrijk met een prachtige omgeving en genoeg te doen voor James. Op vakantie met een kind is natuurlijk anders dan dat je samen met z’n tweetjes weggaat. De eerste filteroptie die ik nu aanklik is: ‘Kindvriendelijk’ en ‘speeltuinen’. Iets waar we normaal gesproken niet op zouden zoeken of juist wilde vermijden.

Een tent is een beetje ‘te’ back to basic voor ons. Daar zijn we allebei niet zo dol. Nooit geweest ook.
Gelukkig is een camping niet met standaardbeeld van vroeger: ‘Met je wc-rol over de camping!’.
We hebben namelijk een stacaravan gevonden waarin een eigen douche, toilet en keuken in zit. Een eigen toilet is wel prioriteit als Crohnpatient dus gelukkig hoeft dat geen probleem te zijn.
Voor de stacaravan is een mooie houten veranda zodat James toch redelijk op tijd naar bed kan terwijl wij voor de stacaravan nog een potje badminton spelen en gezellig kunnen borrelen.

Met de auto op vakantie?

Deze keer zullen we met de auto op vakantie gaan. Dit is ook anders als anders want dat hebben we beide nog nooit gedaan. De camping ligt iets verder dan Parijs dus het is in principe prima te rijden. Je kunt met de auto natuurlijk veel meer meenemen dan als je met het vliegtuig gaat. Best handig en zeker met een dreumes en crohnpatient die het toch fijn vinden om wat Nederlandse producten mee te kunnen nemen!

Ik heb zelf leuke herinneringen om met de auto op vakantie te gaan. Mijn ouders hadden een bus waar we dan met z’n vieren achterin zaten met een koelbox onder mijn benen met allerlei lekkers daarin. De hele sfeer was perfect!

Een dreumes de hele dag op het strand? Nahh.. werkt niet!

Ik ben heel enthousiast over deze aankomende vakantie. Het is iets wat we nog nooit hebben gedaan en ik ben benieuwd of het ons bevalt. Hoewel ik echt een strandmens ben besef ik nu ook wel dat dit met James erbij een beetje lastig wordt. Je gaat niet de hele dag op het strand liggen met zo’n kleine ondernemen, tegen die tijd, peuter. Een camping is dan toch zo gek nog niet. Ondanks hij nog te jong is om vriendjes te maken vindt hij kinderen wel erg leuk! Kinderen zijn er genoeg aangezien deze camping speciaal is voor jongen gezinnen.

Wellicht vinden we het zo leuk dat we ieder jaar naar een camping gaan. Het gaat er immers ook om dat de kids het naar hen zin hebben, toch?

15 februari 2017 door
nooit verteld over onze ontmoeting
Persoonlijk

Altijd gelogen over onze ontmoeting, tot nu

Ik heb het nooit verteld, tot nu.

Merijn en ik hebben jarenlang volgehouden dat we elkaar hebben ontmoet via gezamenlijke vrienden. We hebben dit zelfs zo op onze trouwdag laten voorlezen omdat we ons schaamde voor hoe het werkelijk is gegaan. Daarbij, als mijn ouders toen der tijd wisten wat ze nu weten (nadat ze deze blog hebben gelezen dus) dan waren ze er nooit mee ingestemd dat ik ging afspreken met Merijn.

Ik heb Merijn namelijk leren kennen via Superdudes/babes. Ik heb zojuist even gekeken en tot mijn grote schok bestaat dit nog steeds. Ik heb geen idee wat de website nu precies inhoudt maar toen was het gewoon een persoonlijke page waar je je vrienden, die je al de hele dag zag op school, berichten kon sturen.

Er was een zoekfunctie ingebouwd en zo heb ik Merijn als eerst een berichtje gestuurd. Al snel kregen we elkaar op MSN, nu ook wel Skype genoemd en begonnen we te kletsen. Dit gesprek liep al snel dood en we hadden nauwelijks contact. Ik was slecht in Engels en het enige wat ik weleens vroeg waren zinnetjes die hij dan kon vertalen.

Hij was al bezet.

Merijn kreeg al vrij snel een vriendin die in het buitenland woonde. Dit vertelde hij mij trouwens niet hoor, zo slecht was het contact tussen ons maar dit zag ik dan in zijn MSN- naam staan. Ik begreep daar helemaal niks aan want ik kon me niet voorstellen hoe een relatie op afstand stand hield. We gingen weer af en toe te kletsen, puur omdat ik het interessant vond hoe dat ging tussen hen.

Een dik half jaar later zag ik plotseling geen hartje meer in zijn MSN- naam staan. Het was uit met zijn toenmalige vriendinnetje en ik probeerde hem op te vrolijke. Dit keer gingen we wat dieper in gesprek. Het was heel gezellig en raakte niet uitgepraat. We deden onze webcams aan en nadat we urenlang hebben gekletst zijn we verder gegaan via de SMS en kwamen we tot de conclusie dat we elkaar weleens wilde zien.

De dag daarna zou Merijn mij op het Station opwachten als ik klaar was met school. Ik vond dit wel een veilige plek om voor het eerst af te spreken. Ik had hem immers op de webcam al gezien dus ik wist dat het geen enge creep was. En ik wist heus wel dat mijn ouders dat om die reden nooit hadden geaccepteerd. Hoe kon ik dat verkopen? Met iemand afspreken die je nog nooit hebt gezien… dat kan echt niet! (Of dus wel) Maar goed, ik was me hier bewust van en daarom koos ik het Station uit om elkaar te meeten.

Na een ongemakkelijke kennismaking op het Station doken we La Place in om elkaar beter te leren kennen. Ik was altijd redelijk nuchter met dit soort dingen maar nu was ik toch lichtelijk gespannen. Ik weet nog goed dat ik heel veel honger had en ondanks dat Merijn meerdere malen vroeg of ik ook iets wilde eten, weigerde en zei dat ik geen honger had. Like wtf?

Onze eerste zoen!

Ik vond hem meteen heel gezellig en na urenlang kletsen gingen we weer apart naar huis. De hele avond natuurlijk weer ge-sms’t, we raakte niet uitgepraat. De dag daarna spraken we opnieuw af op het Station maar al snel belde ik mijn ouders op of ik Merijn mee mocht nemen. ‘Ja, ik ken hem via school’ zei ik toen en zo is de leugen daar ook begonnen. Het was natuurlijk prima. Mijn ouders waren de moeilijkste niet.

Ik weet nog precies wat ik aan had en wat hij droeg. We hadden namelijk precies dezelfde all starts aan. Bij mij thuis klikte het eigenlijk meteen met mijn ouders, zij hadden visite en dus na het standaard praatje van ‘Hey hoe is het, wat doe je en hoe oud ben je?’ was het een goed excuus om naar boven te gaan. We hebben de hele avond met elkaar gekletst en vooral gelachen en uiteindelijk bij de poort voor het eerst gezoend!

Aankomend jaar 10 jaar samen..

07-09-2007 kregen wij verkering en vanaf die dag zijn we eigenlijk onafscheidelijk geweest. We hebben maar een moeilijk moment gehad samen, hier heb ik al eens eerder over geschreven: relatieproblemen. Vijf jaar later trouwde wij op dezelfde datum en drie jaar daarna raakte ik zwanger van James. Deze kleine grote jongen heeft onze relatie alleen maar verrijkt.

Aankomend jaar zijn we alweer 10 jaar samen en ik zal nooit vergeten hoe het allemaal is begonnen. Leuk om daar weer eens op terug te blikken. En Merijn? Jij bent nog steeds mijn nummer enigste!

Ik ben benieuwd naar jullie verhaal, durf je het achter te laten? Vieren jullie Valentijnsdag?

14 februari 2017 door
hoe accepteer je je ziekte?
Persoonlijk

Lachen met Lon deel 4

Samen met Merijn op vakantie naar Spanje.

Het is weer tijd voor een nieuwe ‘Lachen met Lon- blog’. Deze keer was ik samen met Merijn op vakantie in Spanje. Ik zal het nooit meer vergeten en nog steeds kan ik stuk gaan om deze belevenis.

Een aantal jaren geleden gingen wij op vakantie. Mijn ouders hadden een huisje in Spanje en dit wilde ik graag aan Merijn laten zien. Mijn moeder en ik hadden dit samen ingericht.

Wij hadden al contact gelegd met de buren bij het huisje. Zij kwamen ons ophalen van het vliegveld. Het was nog een uur rijden voordat we bij het huisje aan zouden komen. Een Taxi was te duur. Gelukkig verliep de communicatie prima want de buren waren Belgisch!

Na een vlucht van twee uur kwamen we aan op het vliegveld in Spanje. Ik zag ze al staan en we liepen met hen mee naar de auto. De buurvrouw was met volle teugen aan het praten toen het gebeurde.. Het gebid viel uit haar mond een verdieping naar beneden!

Haar gebit viel van de roltrap naar beneden!

Zij liep met haar handen voor haar mond te gebaren dat ze geen gebit meer in haar mond had en wij gingen stuk van het lachen. De buurman begreep er niks van. We hebben uiteindelijk nog een uur gezocht naar het gebit van de buurvrouw. Tranen over mijn wangen. Het ergste is dat ik de slappe lach kreeg en ik niet meer kon stoppen.

Dat uur in de auto heb ik alleen maar gelachen. Best lullig maar het was zo mooi: Ze was zo enthousiast dat haar gebit uit haar mond vloog van de roltrap af naar beenden. We zagen het niet liggen en dus moesten we zoeken. Spaanjaarden die wilde helpen moesten wij duidelijk maken dat wij haar gebit aan het zoeken waren..

Jij hebt vast ook zo’n verhaal waarbij je helemaal stuk ging van het lachen. Vertel het ons!

19 juni 2016 door
De ziekte van Crohn en onbegrip
De ziekte van crohn &zo

Angst en onzekerheid als je chronisch ziek bent!

Mijn ziekenhuisleven zal nooit stoppen.

Een tijdje geleden heb ik op LonnekeFilmt een video gepost waar ik een longfoto moest laten maken. Dat was best schrikken. Ik kwam op dat moment in het ziekenhuis op controle bij de MDL- arts voor de ziekte van Crohn.

Ik heb er op dit moment wèèr een nieuwe arts bij en dat vind ik vreselijk! Ik vraag mezelf vaak af wanneer mijn ziekenhuisleven stopt. Ik denk nooit. Eigenlijk weet ik wel zeker dat het nooit stopt. Alles wat ik heb is chronisch en zolang hier nog geen goed medicijn voor is, zal mijn ziekenhuisleven nooit stoppen.

Het valt mij zwaar.

Het is wat het is maar het valt mij tegenwoordig zwaar. Het is allemaal zoveel waar ik mee moet dealen. Mijn lichaam is toe aan rust, helaas is rusten geen optie. Als ik eerlijk ben is James mijn redding geweest. Hij is de reden dat ik ’s ochtends opsta en hij is vooral de reden dat ik iedere keer naar het ziekenhuis rijdt om moeilijke beslissingen te nemen en pijnlijke onderzoeken te ondergaan.

Opgeven kan niet. Ik kan het niet ‘even laten’ voor wat het is want er wandelt hier in huis de mooiste dreumes van de wereld rond die zijn moeder nodig heeft.

Het moederschap heeft mij een soort van ‘functie’ gegeven. Het is tenslotte een fulltime baan. Je krijgt er niet voor betaald maar je bent er 24/7 mee bezig en zelfs als James er niet is, denk ik nog aan hem. Ik bedenk mezelf nu ineens dat je wel betaald wordt, iedere dag zelfs, doormiddel van ontzettend veel liefde van je eigen vlees en bloed.

Angst en onzekerheid als je chronisch ziek bent!

Ik had het graag anders gezien. Ik was liever die fitte moeder geweest die iedere activiteit mee kan doen met haar kind. Helaas moet ik soms keuzes maken. Ik zal vast ooit de verkeerde keuzes maken maar alles doe ik uit liefde. Liefde voor mijn kleine grote lieve mannetje, James.

Het is pijnlijk als er weer een negatieve uitslag uit het ziekenhuis komt rollen. Net als nu. Ik moet opnieuw naar een nieuwe arts. Dit keer de longarts. Ik ben benieuwd wat er te zeggen valt over mijn longen. Ik adem nog, dus er kan niet veel mis zijn, toch?

Angst en onzekerheid. Dat is het ergste van chronisch ziek zijn. De fysieke pijn is gek genoeg het gene waar je best aan kunt ‘wennen’. Je leert er op een bepaalde manier meeleven.

Huilen mag. Dat is een emotie wat net zo goed bij het leven hoort als lachen. Ik ben blij dat ik nu kan huilen. Niet altijd hoor maar het gaat een stuk beter dan een jaar of acht geleden. In deze tijd kon ik moeilijk met dit soort ziekenhuis- emoties omgaan. Gelukkig weet ik nu dat huilen bij het leven hoort en ik heb me laten vertellen dat vrouwen zelfs mogen huilen, zonder reden!

De mens heeft altijd ‘iets’ nodig om voor te vechten.

Ieder huis heeft zijn kruis. Ben je rijk? Dan heb je geen relatie. Heb je een relatie? Dan ben je ziek. Ben je rijk en heb je een relatie? Dan kun je geen kinderen krijgen. Kun je wel kinderen krijgen? Dan heb je niet voldoende geld. En zo heeft de mens altijd iets nodig om voor te ‘vechten’. Als je datgene wat je graag wil hebt bereikt, komt er vast weer een volgende berg die je moet beklimmen.

Het houdt nooit op en dan is de vraag, ben je gelukkig?

Ik zou veel anders willen maar dat betekent niet dat ik niet gelukkig ben. Absoluut wel. Ik blijf door knokken tot alles in remissie is. Opgeven is geen optie, ik ben moeder! Het is soms lastig maar dat is dan weer goed voor mijn eigen ontwikkeling. Ik ben van mening dat er altijd een oplossing is en zo niet, is er altijd een weg om je geluk te behalen.

Volg je hart, want dat klopt. Heb jij bepaalde angsten of onzekerheden nu je chronisch ziek bent? Hoe ga jij hiermee om? Kan je jouw gevoelens makkelijk uiten of vind je dit lastig?

1 juni 2016 door