We hadden 95% kans op een miskraam.
Lisa en ik zijn zwanger! Nee, niet allebei naja ook weer wel maar ik, Lonneke, draag het kleine wondertje. De start van onze zwangerschap was trouwens iets minder leuk. De allereerste echo was er namelijk geen hartje te zien, sterker nog, er was überhaupt nauwelijks íets te zien. Er zou 95% zeker een miskraam volgen. Dat was verdrietig en nadat ik met lappen maandverband heb rondgelopen terwijl er niets gebeurde hebben we een gesprek aangevraagd bij de huisarts. Er was nét iets te veel onduidelijkheid. Wij wisten namelijk niet of er wel een vruchtje was maar geen hartje, of dat er helemaal niks zat omdat ze zo weinig zagen.
De tweede echo werd een feit, zo’n 4 dagen later en onze hoop was ver te zoeken. Ik had helemaal geen hoop meer en Lisa nog een beetje. De optimist. Ik ging liggen, Lisa hield mijn hand vast en.. ‘Hier is wel degelijk een vruchtje te zien en kijk, het hartje klopt!’. Totaal verbaasd en blij verlieten wij het ziekenhuis. Ik was achteraf een stuk vroeger dan dat we dachten.. Ik besef me maar al te goed dat het niet voor iedereen zo rooskleurig afloopt als bij ons. Het is een vreselijk slopende en emotionele tijd.
Ik ben sowieso een stuk onzekerder in deze zwangerschap dan bij James. Het kan zijn door de slechte start maar het is ook een dik besef momentje dat er al een gezonde zoon rondloopt en dat het niet vanzelfsprekend is dat dit kleine wondertje dat ook gaat zijn. Hoe dan ook zijn we bijna de 12 weken gepasseerd en dat geeft een iesiepiesie geruster gevoel. Het zegt nog niet alles natuurlijk maar het is een goed begin!
Wie is de vader? Wie is de donor? Wie wie wie wie wie?
Een zwangerschap met twee mama’s is wel even een stukje anders merk ik. Het is niet alleen: ‘Gefeliciteerd, leuk voor jullie en geniet ervan!’ nee, we worden met verschillende vragen gebombardeerd. En ik moet bekennen, dit heb ik onderschat. Ik had niet verwacht dat iedereen het zo onwijs belangrijk zou vinden wie de donor zou zijn, of die een rol speelt, of we het James gaan vertellen, hoe we het samen gaan doen en nog veel meer.
Ik snap dat familie en vrienden die dichtbij ons staan nieuwsgierig zijn over hoe of wat maar aan de andere kant, is de mededeling dat wij zwanger zijn niet voldoende? Ik bedoel, je vraagt toch ook niet aan een moeder die een partner/vriend/man heeft of het kind wel daadwerkelijk van hem is? Geloof mij er komen onwijs veel situaties voor waarin er een samengesteld gezin is. Men gaat er dan vanuit dat de kids van de desbetreffende man/vriend is maar dat is lang niet altijd het geval. Is dat dan wel een vraag die echt niet door de beugel kan of is dat minder interessant?
Afin, ik snap dus heus wel dat familie en vrienden die vraag stellen maar als er laatst iemand via marktplaats iets bij ons thuis komt ophalen en degene vraagt ongegeneerd: ‘Oh is het van dezelfde vader als de eerste?’ Dan valt mijn mond open van verbazing. Ik vind het zelfs stiekem een beetje asociaal. Hoezo is dàt zo interessant om te weten? Omdat het zo onwijs anders is als anders?
Ik heb jullie vragen flink onderschat.
Kortom, ik heb jullie vragen een beetje onderschat. En hoewel Lisa hierin iets meer een blijkbaar realistisch beeld had, dus dat die vragen inderdaad gesteld zouden worden.. Denken mensen ook niet na over hoe pijnlijk het zou kunnen zijn voor Lisa. Ik bedoel, wij zijn zwanger, wij worden moeders en het gaat al niet op de manier waarop je het zou willen, dat het biologisch van ons samen is. En dan is de allereerste vraag van bijna iedereen is: wie is de vader? Nu hebben Lisa en ik hier meerdere gesprekken over gevoerd en gelukkig weet zij dat mensen het niet vragen om haar pijn te doen maar uit nieuwsgierigheid maar tóch.. ik begrijp dat gewoon niet goed.
Mensen, ben je er van bewust dat iemand gekwetst kan worden door zo’n vraag. Dat het niet zo prettig overkomt als iemand zo’n vraag werkelijk als aller aller allereerste stelt. En de woorden: ‘Jullie kiezen er zelf voor, jullie willen moeders worden, jullie willen een kind’. Nee, wij kiezen er helemaal niet zelf voor om persé twee moeders te worden. Wij zijn nou eenmaal twee vrouwen die stapelgek zijn op elkaar. En tja, dat je dan twee moeders wordt is bijzaak voor ons. Als we een keuze hadden, jep zelfs in 2019, hadden we gekozen voor een man, want geloof mij, ik wil niemand afschrikken om uit de kast te komen, in tegendeel, maar dat blijft echt het aller makkelijkste in heel veel opzichten. Moet je eens voor die grap een keuken proberen te kopen als twee vrouwen. Kan niet, ja het kan wel. Wat is Uw naam? En wat is de naam van Uw partner? Een van de twee namen moet staan bij het vakje: ‘man’ omdat dàt nog altijd normaal is.
Geen zorgen, het ligt aan mij!
Natuurlijk hebben we ook enorm veel leuke en lieve reacties gekregen en de mensen die het hebben gevraagd, voel je alsjeblieft niet schuldig het ligt totaal aan mezelf. Ik had het ergens kunnen weten en ik ben ook gewaarschuwd maar het maakt mij soms gewoon verdrietig dat men blijkbaar toch (al zeggen ze van niet) het zó interessant vinden wie de vader is in een zwangerschap van twee moeders. Ik weet in ieder geval dat ik mijn gedachte hierin moet bijstellen om het voor mezelf gemakkelijker te maken.
