Browsing Tag

MDL-arts

bevolkingsonderzoek darmkanker
De ziekte van crohn &zo, Persoonlijk

Bevolkingsonderzoek darmkanker is belangrijk!

Een darmonderzoek.

Een tijdje voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis met buikklachten. Kreeg mijn broer nèt de diagnose: de ziekte van Crohn. Gelukkig heeft hij dit in mindere mate en hoeft hij hiervoor geen medicijnen te slikken. Toch weten we precies wat waar we over praten als het over de Crohn betreft.

Hij vertelde dat het darmonderzoek pijnlijk en vervelend was. ‘Onmenselijk’ liet hij zelfs vallen. Ik ging het darmonderzoek dus al met een grote angst in. Maar ik had weinig keus de buikklachten waren ook onmenselijk geworden en er moest iets gebeuren.

Ik heb al eerder geschreven dat ook mijn darmonderzoek vreselijk was. En ik ben dan ook blij dat ik het middel Propofol heb leren kennen. Dit is echt mijn allergrootste vriend bij een darmonderzoek. NOOIT meer zonder, heb ik jullie al vaker verteld.

Het is nu alweer enige tijd geleden dat ik een darmonderzoek heb laten uitvoeren. Dit betekent dat ik een grote kans heb dat eerdaags of in ieder geval dit jaar weer moet gebeuren. Fijn is het niet, het zijn twee rotdagen maar het is minstens zo belangrijk.

Lees ook: Mijn ervaring met een Coloscopie! 

Meer kans op darmkanker bij de ziekte van Crohn.

Wist jij bijvoorbeeld dat je meer kans hebt op darmkanker bij de ziekte van Crohn? Geen leuke constatering maar wel goed dat het wordt onderzocht. Gemiddeld duurt het 12 jaar vanaf de diagnose Crohn totdat er darmkanker wordt vastgesteld. Dit is natuurlijk niet bij iedereen het geval maar het is duidelijk dat de kans op darmkanker met de ziekte van Crohn is verhoogd.

Het is aan de ene kant dus gunstig als je de ziekte van Crohn hebt. Je krijgt immers vaker dan anders een darmonderzoek waardoor ze eerder darmkanker kunnen constateren. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen! Darmkanker is namelijk goed te genezen als je er maar optijd bij bent.

Je kunt niet out of the blue een darmonderzoek eisen omdat je wil weten of je darmkanker hebt zonder dat je hier enige klachten bij hebt. Het is een duur onderzoek en niet zonder riciso’s wat niet zomaar zonder enige aanleiding uitgevoerd kan worden. Terwijl er genoeg mensen zijn die darmkanker krijgen zonder dat daar iets aan vooraf ging. Dus, een darmonderzoek is best belangrijk!

Bevolkingsonderzoek darmkanker is belangrijk!

Ik heb mijn ouders er al vaker op geattendeerd dat het belangrijk is, gezien hun leeftijd, om zich jaarlijks te laten controleren. Je krijgt hiervan namelijk jaarlijks een oproep als je tot de leeftijd 55+ behoort.

Je kunt al raden dat ook mijn ouders zo’n darmonderzoek niet bepaald zien zitten. Ze hebben alle onderzeoken van mij bijgewoond en die waren absoluut geen pretje. Zowel voor hen niet als voor mij niet. Het is vreselijk om je kind te horen schreeuwen van de pijn en ik kan me goed voorstellen dat zij het jaarlijkse darmonderzoek om die reden afslaan.

Zonde, want blijkbaar behoor je tot een risicogroep en is het des te belangrijk dat je dit jaarlijks laat onderzoeken zodat ze actie kunnen ondernemen indien nodig.

Nu was ik een beetje aan het rondsnuffelen op het internet en kwam op het volgende bevolkingsonderzoek.

“Alle mannen en vrouwen van 55 tot en met 75 jaar krijgen iedere twee jaar een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek darmkanker. Meedoen is gratis en vrijwillig. U beslist zelf o u wel of niet meedoet.’’

Het is simpel en de uitkomst is des te belangrijk!

Dit onderzoek wordt tussen 2014 en 2019 stapgewijs ingevoerd. De reden hiervoor is omdat er tijd nodig is om voldoende zorgverleners op te leiden voor het vervolgonderzoek.

Wat houdt het bevolkingsonderzoek in? Heel simpel. Je hoeft namelijk niet te laxeren of een nare slang te krijgen op een plek waar de zon niet schijnt. Het enige wat je moet doen is je ontlasting in een potje stoppen en opsturen. Kind kan de was doen, toch?!

Op deze manier kan de ontlasting worden gecontroleerd op bloedsporen die kunnen wijzen op darmkanker. Die bloedsporen kun je niet altijd met het blote oog zien dus ik zal niet aanraden om dat zelf te gaan onderzoeken! 😉

Het is natuurlijk wel een moment opnamen maar dat is bij een coloscopie natuurlijk ook het geval. Als er dan bloedsporen worden gevonden dan word je uitgenodigd voor een vervolgonderzoek en zul je een colocopie krijgen. Dit is dan natuurlijk wel met een goede reden om het verder te laten onderzoeken.

Lees ook: Mijn ervaring met MRI en contrastvloeistof 

Dus, ben jij 55+ en zit je ook niet te wachten op een darmonderzoek? Bekijk eens wat de mogelijkheden zijn in jouw regio! Hoe eerder we darmkanker opsporen hoe beter het te behandelen valt! Bevolkingsonderzoek darmkanker is belangrijk!

 

3 maart 2017 door
second opinion
De ziekte van crohn &zo

Met Crohn naar de tandheelkunde, huh?!

Voor je Crohn naar de tandheelkunde, huh?!

De afgelopen week hebben jullie kunnen lezen dat het niet echt lekker gaat met mijn gezondheid. Ik heb weer veel klachten wat lijkt op de ziekte van Crohn maar is dat het wel? Het weekend was zwaar. Ik heb echt moeten afzien en ook een aantal keren met mijn telefoon in mijn handen gezeten om toch maar het ziekenhuis te bellen. Ik durfde niet, tot zondagochtend. De pijn werd steeds erger dus ik besloot toch maar even te bellen..

‘Goedemorgen, ik heb ontzettend veel buikpijn. Ik denk dat mijn Crohn actief is en ik zou graag een MDL- arts spreken of ik mag starten met de medicijnen waar ik onlangs mee ben gestopt!’ – ik

‘Ik ga even kijken in het systeem, moment.’ – zij

‘Ehm Mevrouw, nog even een vraagje. Je bent hier onderbehandeling bij de tandheelkunde, toch?’ – zij

Ik heb werkelijk gehuilt van het lachen. Deze vriendelijke vrouw dacht dus dat ik het had over een kroon. Als in ‘tand kroon’. Wat een giller!
Dit was dan ook direct het enige leuke wat er op die dag gebeurde want ik mocht helaas niet beginnen met mijn medicijnen die ik onlangs was gestopt. Ik dacht, als ik daar nu weer mee begin dan komt alles goed.. Helaas, ik kreeg een spoedafspraak voor maandag bij mijn eigen arts.

Lees ook: Ik trek dit niet meer!

De maandag.

Maandag, eindelijk. Aangekomen bij het ziekenhuis besloot ik direct mijn bloed af te laten tappen en mijn potje poep te dumpen. Bloed af tappen ging dit keer voor het eerst mis. ‘Huh, de ader is ineens weg!’. Andere arm dan maar.. Gelukkig ging dit wel goed.
Hijgend kwam ik aan bij de poli (ik had haast) waar ik te horen kreeg dat ik voor de afspraak met de arts nog even moest bloedprikken.

‘Dit heb ik zojuist gedaan’ en ik liet mijn pleister zien.

‘Ow’ – zij.

‘Staat er meer dan CRP op het formulier?’ – ik

‘Ja een hele lijst..’ – zij

‘Ok dan ga ik wel weer naar het lab’ – ik.

Dat was wel humor want ik kwam bij dezelfde mevrouw die mij net had geprikt dus zij begreep totaal niet wat hiergaande was en probeerde er voor te zorgen dat het niet hoefde. Ik gaf aan dat ze gewoon moest prikken en dat het dan wel goed zou komen.

Crohn of een infectie?

Eenmaal een halve maraton gerent in het ziekenhuis kwam ik dan eindelijk aan bij mijn arts. Ik gaf aan dat ik ontzettend veel buikpijn had en hoe het precies is begonnen. Het is op zulke momenten lastig om snel iets te weten te komen. Het bloed geeft niet altijd direct aan wat er aan de hand is. Sowieso waren mijn bloedwaardes bij mijn eerste ziekenhuisopname niet heel veel buiten de normen terwijl mijn darmen wel vol zaten met ontstekingen. In de ontlasting kunnen ze meer zien maar daar hebben ze meer de tijd voor nodig om dit te onderzoeken.

Morgen word ik terug gebeld met de uitslag. Dit is dus nog even spannend. Het kan twee kanten op: Het is een ander soort virus / infectie of het is de Crohn en laten we dat laatste absoluut niet hopen want dat bekent dat ik moet stoppen met Vedolizumab. Buiten dat het natuurlijk vreselijk is dat ik dan mijn lieve verpleegkundige mensen niet meer kan zien op mijn infuus dagen! Heb ik dan nog maar èèn medicijn te gaan tot een stoma operatie.

De vorige keer wilde ik mijn darmen er persee uit hebben, het liefst direct en daar was geen twijfel overmogelijk en nu denk ik daar weer totaal andersover. Het is zo moeilijk.. Maar goed, niet voorlopend op de feiten heb ik in ieder geval nog een medicijn te gaan na Vedolizumab. Namelijk Stelara. Dit medicijn krijg je de eerste keer in infuusvorm en daarna via injecties.

Hopelijk is het een ‘gewone’ infectie en houdt de Crohn zich rustig maar ik ben erg bang voor!

Heb jij ervaring met Stelara, laat het vooral weten hieronder in de comments zo kunnen we elkaar helpen en tips geven!

Lees ook: De ziekte van Crohn heeft mij onzeker gemaakt!

23 februari 2017 door
doelen stellen in je leven
De ziekte van crohn &zo

Pillen voor ADHD tegen vermoeidheid?

Vermoeidheid beïnvloed je leven.

Jullie hebben in het artikel van gisteren kunnen lezen dat ik moeite heb met mijn dagplanning. Ik kan mezelf moeilijk concentreren op èèn ding en daarbij ben ik nog steeds enorm snel vermoeid. Een middag slaapje moet ik dan ook doen om de dag door te komen. Als dit niet kan ga ik ’s avonds bijna tegelijkertijd met James naar bed. Tja en aangezien ik ook nog een man heb die zo af en toe wil kletsen is dat ook niet super relaxed voor je relatie. Gelukkig begrijpt hij het en is het soms even niet anders..

Vermoeidheid komt super veel voor en dan zowel lichamelijke als mentale vermoeidheid. Hoewel hersenen net zo’n lichamelijk orgaan zijn als de rest van ons lichaam.. Dus eigenlijk zit er weinig verschil tussen maar je begrijpt wat ik bedoel. Vermoeidheid komt bijna net zoveel voor als pijn en volgens onderzoek is dit een klacht die de kwaliteit van leven bedreigt. Ik kan dit onderzoek beamen, het is vreselijk en het beïnvloed je leven gewoon!

Onderzoeken tegen vermoeidheid.

De oorzaken kunnen natuurlijk verschillen en in mijn geval hangt het samen met mijn chronische ziekte, de ziekte van Crohn & de Bechterew zal ook vast een rol spelen. Echter begrijpen de artsen niet precies waar die vermoeidheid vandaan komt. In een actieve periode is het logisch, je lichaam is dan constant aan het vechten om alle ontstekingen op te lossen maar in een periode van remissie (rust) zou je eigenlijk ook minder moe moeten zijn. Helaas is het tegendeel waar en blijven heel veel mensen ontzettend moe. Ik heb ooit al eens een artikel geschreven over het feit dat die vermoeidheid niet hetzelfde is als vermoeid zijn na een lange werkdag. Het is intense moeheid en in mijn artikel schreef ik dat gewoon op de bank liggen niet helpt. Ik kan wel huilen omdat ik zó moe ben!

Pillen voor ADHD? 

De afgelopen keer bij de MDL- arts heb ik deze klachten nogmaals besproken en als jullie al mijn artikelen lezen dan weet je dat ik Ritalin heb gekregen. Ik geloof dat ik officieel een broertje of zusje heb want het heet ‘Methylfenidaat’. Dit zou de vermoeidheid iets wat moeten afremmen en de scherpe randjes er vanaf moeten halen. Dit zijn dus pillen tegen ADHD en ik vond het dan ook erg vreemd dat juist deze medicijnen zouden helpen tegen vermoeidheid.

Nu ik al een tijdje gebruik maar van deze medicijnen kan ik inderdaad beamen dat het andersom werkt. Als je geen ADHD hebt dan werken deze pillen juist als energieboost. Ik moet wel zeggen dat vermoeidheid altijd als een rode draad door mijn leven wordt en het zijn dan ook absoluut geen wonderpillen. De bijwerkingen zijn ook niet mis dus pas goed op en neem niet zomaar een hogere dosis dan dat je hebt overlegt met je arts!

Last van hartkloppingen!

De bijwerkingen zijn; hoge bloeddruk, hoofdpijn, hartkloppingen, problemen met inslapen en verminderde eetlust. Ik hoopte dat ik de bijwerking verminderde eetlust zou krijgen, er kunnen namelijk nog wel wat kilo’s af! 😉 Helaas heb ik daar niet super veel last van en van de rest trouwens ook niet. Ik heb heel soms wat hartkloppingen maar niks om mezelf zorgen over te maken.

Helpen de medicijnen?

Bij mij helpen deze pillen maar 4 uur. Ik moet dus goed plannen wanneer ik deze medicijnen in neem zodat ik er het meest profijt van heb. Nogmaals het is geen wondermiddel maar het helpt me om de dag redelijk door te komen. Meestal is het zelfs zo dat ik ondanks deze medicijnen alsnog ’s middags ‘moet’ slapen.

Ik heb nu nog niet zo’n hoge dosis dus wellicht wordt het nog beter als ik het wat ga ophogen. Dit ga ik de volgende keer bespreken met mijn arts. Het is jammer dat er niet een specifiek pilletje voor is wat alles oplost. Ik heb mezelf al aangemeld voor studies zodat ik het nieuwe medicijn direct mag proberen. De vermoeidheid kun je nooit helemaal tegenhouden maar het heeft natuurlijk ook te maken met je dagplanning. Heb je mijn vorige artikel toevallig al gelezen? Ik heb namelijk best wat moeite met voorruit denken wat natuurlijk belangrijk is voor je dagplanning.

Heb jij last van vermoeidheid? en wat doe jij eraan?

12 december 2016 door
oncologie afdeling
De ziekte van crohn &zo

Mijn tweede ziekenhuis opname!

Je maakt altijd wat mee in het ziekenhuis.

Ik schreef in een eerdere blog mijn eerste ziekenhuisverhaal. Je maakt altijd wat mee als je in het ziekenhuis ligt, althans ik wel. Het is tijd voor mijn tweede ziekenhuisverhaal. Deze keer voelde het al een beetje bekender dan de eerste keer. Logisch, toen was ik nog een stuk jonger en ik had in het verleden nog nooit echt in het ziekenhuis overnacht. Deze keer vond ik het ook spannend want nu lag ik niet in het plaatselijke ziekenhuis maar in het UMC. 1,5 uur van Merijn en mijn ouders vandaan, dat was even slikken omdat het bijna onmogelijk leek voor hen om ieder bezoekuur langs te komen.

In mijn toenmalige ziekenhuis was ik ‘uitbehandeld’ ze konden niks meer voor mij doen en daarom werd ik uiteindelijk doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis. Het UMC. Zij hadden toen de beste medicijnen als het ging om de ziekte van Crohn.

Ik wist ergens diep van binnen dat ik moest blijven..

Ik had al weken buikpijn en ik wist ergens diep van binnen dat als ik het ziekenhuis zou bellen dat ik daar moest blijven. Daar had ik zoals de vorige keer geen zin in en dus bleef ik wat aan ‘modderen’. Ik deed het een tandje rustiger aan en we gingen ‘gewoon’ verder met ons leven. Dit hield ik een tijdje vol maar al snel ging het de verkeerde kant op. Ik had zoveel pijn dat ik wel móest bellen, ik hield het niet meer van de pijn!

Merijn had toen nog geen rijbewijs, ik vond het sneu om mijn ouders hiervoor uit bed te bellen en dus kroop ik zelf maar achter het stuur. Merijn had ondertussen het UMC aan de lijn om te vertellen dat we eraan kwamen. Ik pufte de pijn weg tijdens het rijden en hield nauwlettend in de gaten waar de tankstations waren om eventueel te kunnen stoppen.

De oncologie afdeling, ik was bang!

Aangekomen aan het ziekenhuis moesten we ontzettend lang wachten, dat is vaak zo bij de ‘spoed’ maar goed we kregen een kamer en daar werd ik onderzocht. Ik moest een foto laten maken van mijn buik en daarna wilde de arts nog wel even voelen om te kijken of ik last had van fistels.. nee, niet in mijn buik maar met haar vinger in.. naja, je weet wel! Het zou je baan maar zijn zeg.. Maar goed, ik wilde dit absoluut niet dus dit ging ook niet gebeuren. Ik had nog daar nog nooit een fistel gehad en dat zal nu ook wel niet het geval zijn, daarbij als er iemand überhaupt moet voelen daar dan stem ik alleen in met mijn eigen MDL- arts en die was er natuurlijk niet midden in de nacht.

Op de foto’s van mijn darmen waren ontstekingen te zien en het werd al vrij snel duidelijk dat ik opgenomen moest worden. Een vrijwilliger kwam mij ophalen, ik in de rolstoel en Merijn er achteraan met mijn tas vol spullen. Die gangen zijn ontzettend lang in het UMC en plots stopte hij bij de ‘Oncologie afdeling’. Ik werd bang, hoezo moet ik nu uitgerekend daar overnachten?

‘Meneer, ik moet toch naar de MDL- afdeling?’ 

‘Oh, ik heb de oncologie afdeling doorgekregen van de arts’ 

‘Maar ik heb alleen maar.. Crohn..’ 

‘Ik ga het even navragen voor u’. 

Ik was bang, heel bang. Hadden ze iets op de foto’s gezien? Wisten hen iets wat ik zelf nog niet wist? Wat is er aan de hand? Heb ik kanker? Ga ik dood?

Mijn ouders wisten nog niet dat ik in het ziekenhuis lag.

‘Sorry mevrouw, er is helaas geen plaats meer op de MDL- afdeling en daarom moet u hier een nachtje slapen’. Lucky me, uitgerekend mij op deze afdeling leggen. Ik ben al zo bang in het ziekenhuis en deze afdeling is samen met de hartbewaking toch wel de minst leuke, toch? Ik weet heus wel dat er op de MDL- afdeling ook mensen liggen met darmkanker maar toch associeerde ik de oncologie afdeling alleen maar met de dood..

Het was midden in de nacht en ik werd op een tweepersoons kamer gereden. Het gordijntje was dicht dus ik kon niet zien wie er naast me lag en dat vond ik vervelend. Ik was bang dat als degene naast mij straks naar het toilet moest ik me kapot zou schrikken van een kaal hoofd ofzo. Merijn bleef bij mij tot ik sliep en daarna ging hij naar huis met de eerste trein die reed. Mijn ouders wisten tot zover niet dat ik in het ziekenhuis lag..

Ik haat die vreselijke infuuspomp!

Ik heb die nacht vreselijk geslapen, iedere keer als mijn infuuspomp piepte en er een broeder of zuster kwam kijken schrok ik me helemaal het apelazarus toen ze naast mijn bed stonden. Als ik er nu over nadenk weet ik niet eens waar ik precies bang voor was maar bang was ik en ik kon er niks aan doen! De volgende morgen hield ik me schrap toen het gordijntje open ging tussen mij en mijn buurman.. Het was een super lieve man, we hebben uren lang gepraat over van alles en nog wat en weetje? Hij had al zijn haren nog!!

Tja, het enige voordeel aan deze ziekenhuisopname is dat mijn vooroordelen over de oncologie afdeling eigenlijk helemaal niet kloppen. Ze liggen immers meestal in het ziekenhuis om beter te worden. Ik dacht oprecht dat iedereen op die afdeling ieder moment kon sterven, een wit gezicht hadden, kaal waren en op een of andere manier was ik nog steeds bang dat de arts mij ieder moment kon vertellen dat ik op de juiste afdeling lag.

Eindelijk mocht ik naar mijn ‘eigen’ afdeling.

Het was misschien ook nog de onervarenheid die ik had, als er iemand in het ziekenhuis lag ging ik hier liever niet naar toe omdat ik gewoon bang was voor wat ik zou aantreffen.. maar inmiddels ben ik al vaak genoeg op de oncologie afdeling geweest en uiteindelijk zelfs iemand verloren op deze afdeling waar ik bij stond, inclusief wit gezicht en kaal hoofd. Heel verdrietig en gek genoeg was ik toen niet bang..

Negatieve gedachtes omzetten in positieve gedachtes, daar ben ik na deze ziekenhuisopname mee aan de slag gegaan! Ondanks het ontzettend mee is gevallen op de oncologie afdeling was ik blij toen ik naar mijn ‘eigen’ afdeling mocht. In mijn volgend ziekenhuisverhaal vertel ik jullie wat ik allemaal beleefd heb op de MDL- afdeling! Ik lag daar met drie oudere dames en een oudere man en wat hebben we daar gelachen zeg!

Ik kamp al een langere tijd met ziekenhuisangst en ik werd geïnterviewd. Deze audio opname kun je hier terug luisteren: audio opname ziekenhuisangst. Ik heb al eens eerder een blog geschreven over mijn ziekenhuisangst, deze vind je hier.

14 november 2016 door
De ziekte van Crohn
De ziekte van crohn &zo

Samen beslissen met je arts!

Een Interview met het ED.

Na aanleiding van het interview met mijn arts in het ED (Eindhovensdagblad) schrijf ik deze blog.

Samen beslissen met je arts. Dit is het belangrijkste voor een patiënt. Het is tegenwoordig niet meer zo dat je zonder twijfels de orders voor je arts volgt en dat moet in mijn ogen ook niet. Het is jouw lichaam en jij hebt dus ook het laatste woord. Natuurlijk tot op zekere hoogte! Je arts heeft er jarenlang voor gestudeerd en jij hoogstwaarschijnlijk niet. Vertrouwen is de basis van een relatie en eigenlijk van iedere relatie, zo ook tussen arts en patiënt.

Het vertrouwen in mijn vorige arts is meerdere malen beschadigd. Dit kwam omdat er mij beloofd werd dat het darmonderzoek pijnloos zou verlopen, keer op keer was dit niet het geval. Ik had onmenselijk zoveel pijn! Hier schreef ik eerder al eens over. Ik hield het niet meer vol en in combinatie met het feit dat in mijn toenmalige ziekenhuis was uitbehandeld. Mijn Crohn was niet rustig te krijgen en uiteindelijk ben ik in goed overleg doorgestuurd naar het UMC in Utrecht. Beste keuze ooit kan ik je vertellen!

Een vertrouwensband met je arts is belangrijk!

Ik heb in het begin veel moeite gehad met het vertrouwen van mijn artsen. Ik heb een trauma opgelopen als het gaat om het ziekenhuis en ik vind het nog steeds geen prettige plek maar goed, wie wel? Het is routine werk voor de artsen om mensen aan te raken en te onderzoeken maar die aanrakingen heb ik al liever niet. Het voelt niet prettig en ik kan daarvan in paniek raken als artsen hun handelingen niet vooraf en stap voor stap uitleggen. Op die manier bouw je die vertrouwensband op met je arts, duidelijk aangeven wat je angsten zijn.

In het UMC krijg ik voortaan een darmonderzoek onder Propofol waardoor ik echt van de wereld af ben. Ontspannen zal ik never nooit op die tafel liggen maar het vertrouwen in de belofte van artsen komt beetje bij beetje terug. Eerlijkheid van de patiënt is belangrijk maar andersom natuurlijk ook! Als iets pijn kan doen, vertel het! Dit doe ik nu met James ook altijd, hoe jong hij ook is… ik vertel altijd dat de prikjes bij het consultatiebureau pijn kunnen doen, dat hij best mag huilen en dat mama erbij blijft.

Samen beslissen met je arts!

Ieder medicijn wat ik heb gekregen is in overleg gegaan en dat vind ik belangrijk. Er moet goed besproken wat de voor en nadelen zijn! Zo ben ik een tijdje geleden met de optie ‘sondevoeding’ gekomen… Het was vreselijk maar mijn darmen kregen op die manier wel de rust die ze even nodig hadden. Mijn arts vond dit een goed idee, dit was ongebruikelijk voor volwassenen maar dit willen ze ook nog weleens bij kinderen voorleggen. Op die manier kom je samen tot een beslissing en dat is prettig!

Ik ben benieuwd hoe de relatie tussen jou en je arts is? Ben je tevreden en hoe heb je dit zo voor elkaar gekregen? Als je het in de onderstaande reacties niet wil vertellen kun je altijd een privé bericht sturen!

Het interview met het ED kun je hier lezen. 

6 oktober 2016 door