Bevallen doet pijn en vrouwen die beweren dat het anders is, liegen. Je kunt natuurlijk goed omgaan met de pijn die je op dat moment hebt maar dat betekent niet dat het geen pijn doet. De ene vrouw heeft haar man/vrouw ontzettend hard nodig tijdens de bevalling en de andere vrouw doet het liever op eigen houtje. Er schijnt al een tijdje een Nederlandse app gaat vrouwen helpen bevallen app te zijn?! ken jij dat?
Eerder deze week kwam er een blog online over mijn ervaring met een (spoed) keizersnee. Dit artikel werd te lang en daarom vertel ik jullie nu wat mijn ervaring is over het herstel bij een keizersnee.
Toen mijn schoonzus was bevallen van haar derde kindje was ik onder de indruk van het feit dat zij een paar uur naar de bevalling weer ‘fris en fruitig’ voor zover dat überhaupt mogelijk is na een bevalling, op de bank zat te genieten van haar net geboren kindje.
HOEDAN? Dacht ik! Je bent urenlang bezig geweest om er een kind uit te persen en hoewel baby’s altijd zo schattig en klein zijn. Piep je tijdens de bevalling wel anders!
Maar goed, je bent er meestal beter aan toe dan na een keizersnee. Dat is immers gewoon een grote buikoperatie!
De reden dat ze bij mij zolang hebben gewacht met de keuze om een keizersnee te laten uitvoeren, is omdat ik de ziekte van Crohn heb. Hierdoor zijn er meer complicaties mogelijk. Gelukkig is de keizersnee zelf zonder problemen verlopen. James kwam rond en gezond op de wereld. Ik had vrij weinig bloed verloren tijdens de operatie dus dat ging perfect!
Ik werd overgedragen van de operatietafel naar een ziekenhuisbed en kreeg een morfinepomp in mijn handen gedrukt. Mij werd geadviseerd om zeer op tijd te drukken zodat ik de pijn zo minimaal mogelijk zou voelen.
Je kunt wel raden dat ik de eerste uren als een gek op die pomp heb gedrukt. Geen zorgen, er zit een begrenzer op. Achteraf heb ik hier spijt van gehad omdat ik hierdoor de eerste uren enorm misselijk was.
De enige pijn die ik me nog heel goed kan herinneren is een branderig gevoel bij het litteken. Alsof het in de fik stond. Het is erg vervelend maar prima te dragen als je zo af en toe op die knop drukt.
Als ik nu filmpjes kijk van het moment dat James nèt geboren was. Schrik ik van mezelf. Nu ziet niemand er heel charmant uit na een bevalling maar het leek wel alsof ik dronken was. Gelukkig heb ik zijn eerste flesje nog kunnen geven maar al snel moest Merijn hem overnemen. Ik was te moe, intens wit en kotsmisselijk!
Zodra ik een klein steekje pijn voelde, hoppa! Drukte ik op de knop en weg was de pijn. Die morfinepomp was mijn beste vriend op dat moment. Achteraf had ik dit dus nooit moeten doen. De pijn viel wel mee maar omdat ik was voorbereid op ernstige napijnen, deed ik dat uit voorzorg.
Ik voelde me voornamelijk vies. Je begint natuurlijk direct met vloeien en ligt op een bed met een ranzig matje onder je kont en een katheter in je blaas. Douche mag op zo’n moment nog niet dus ze kwamen iedere keer dat matje verschonen. Bleh!
Ik besloot de pijn maar gewoon te ervaren en ik vond het eigenlijk allemaal prima te doen. Ik stond de avond van de operatie naast mijn bed en kreeg bijna een applaus van de avonddienst. Dat was te bizar voor woorden volgens hen. Die morfinepomp was nog wel aangesloten voor ‘stel dat’ maar die hoefde ik niet meer te gebruiken.
De eerste nacht vroeg ik aan de avonddienst of ik op mijn zij mocht liggen. Ze vertelde mij dat ik dit vast niet prettig zou vinden. Het was medisch in ieder geval wel mogelijk. Vraag me niet hoe maar ik kreeg het voor elkaar. Ik lag op mijn zij. Eindelijk. Ik had namelijk al drie dagen alleen maar op mijn rug gelegen en dat is echt killing als je een buikslaper bent.
De pijn viel mee en ik vroeg me af wanneer het dan erger zou worden. Ze hadden mij toch niet voor niks gewaarschuwd?
Na een beetje aandringen bij de artsen mocht ik drie dagen na de bevalling naar huis. Dit was op hoge uitzondering omdat ik al dagen mijn morfinepomp niet gebruikte. Het mocht ook alleen maar als de kraamhulp die avond nog even zou komen helpen.
De autorit was vermoeiend. Ik zat op een kussen en daardoor waren de trillingen van de weg goed te doen.
Ik plofte zonder na te denken op de bank om lekker te genieten van mijn mooie mannetje die naast mij lag te slapen. Heerlijk tv aan en genieten, dacht ik. Helaas moest ik natuurlijk direct naar ben want ik was intens wit geworden.
In de eerste nacht was het vervelend dat ik zelf niet makkelijk uit bed kon komen om luiers, doekjes en James zijn flesje te pakken. Dit kwam dus allemaal op Merijn neer. Het voelt als enorme spierpijn in je buik. Logisch, want ze hebben je buikspieren doorgesneden of opgerekt.
Mijn ervaring met het herstel van een keizersnee is dus best positief! Het litteken was netjes aan het helen en de pijn was dragelijk. Mijn herstel liep voorspoedig. Ik was snel moe en kon de eerste weken nog niet zelf mijn voeten afdrogen maar verder mocht ik niet klagen. Alles is mij dus uiteindelijk wel mee gevallen. Het gaat allemaal misschien wat moeilijker dan bij een normale bevalling en je hebt de eerste weken echt wat meer hulp nodig maar het is prima te doen.
Ik merkte vooral de eerste weken duidelijk wanneer ik teveel deed. Mijn litteken begon dan pijn te doen waardoor ik echt weer even moest gaan zitten/liggen. Als ik hier gehoor aangaf was er niks aan deh and!
Mocht ik ooit nog zwanger worden, dan zal ik sowieso in het ziekenhuis moeten bevallen. Dit moest al door de ziekte van Crohn maar nu al helemaal door de keizersnee. Er geldt een nieuwe regel in het ziekenhuis. Namelijk dat je voortaan mag kiezen tussen een normale bevalling of een keizernsee. Dit is alleen zo als je al een keizersnee hebt gehad.
Zoals ik het nu bekijk ga ik zeker voor nog een keizersnee. De meeste vrouwen zullen mij misschien voor gek verklaren maar ik weet nu precies wat ik ka nverwachten en dat voelt voor mij heel prettig!
Daarbij is het voor mij onmogelijk om op een normale manier te bevallen aangezien mijn bekken te smal zijn.
Mocht jij binnenkort een keizersnee moeten ondergaan. Valt het in mijn ogen best mee! Het is zwaar en je moet even door de eerste dagen heen geholpen worden maar je zult merken dat het steeds een beetje beter gaat! Laat vooral jouw ervaring hieronder achter zodat we elkaar kunnen steunen!
Mijn ervaring met een keizersnee. Laat ik vooropstellen dat ik slechts mijn ervaring deel. Dit hoeft niet jouw ervaring te zijn.
Ik denk dat iedere vrouw die zwanger is, op internet rondneust naar ervaringen over bevallingen. Degene die beweren dit niet te doen zijn enorm sterk of liegen gewoon..
Het is beter om geen ervaringen te lezen. Ik heb het ook gedaan. Ik zocht zelfs op: ‘Doet een bevalling pijn?’. Geen idee wat bij bezielde. Welk antwoord had ik verwacht? dat het een eitje was om te bevallen? Het zullen de hormonen wel zijn geweest zal ik maar zeggen!
Mijn moeder heeft vier keer een geplande keizersnee ondergaan en daarom kon ik bij haar geen antwoord krijgen op mijn brandende vragen over de bevalling. Ik zag in tegenstelling tot veel andere vrouwen niet op tegen een eventuele keizersnee. Dit komt doordat mijn moeder dit ook vier keer is ondergaan en ze nog altijd een hele sterke energie vrouw is.
Om eerlijk te zijn leek het mij ergens ook wel makkelijk. Geen gepuf en gezweet, gewoon een operatie en met een uurtje een kind op je borst heben liggen. Dat klinkt opzich best aantrekkelijk, toch? In ieder geval aantrekkelijker dan minimaal 8 uur puffen, persen en dan hebben we het nog niet gehad over het hele inscheuren gebeuren.
Lees ook: Mijn bevallingsverhaal deel 1.
Stiekem had ik altijd al het gevoel gehad dat ik een keizersnee zou krijgen. Dit vertelde ik ook aan iedereen die vroeg of ik bang was voor de bevalling. Ik vroeg bijvoorbeeld aan mijn moeder of je het kindje nog voelt bewegen als ze bezig zijn met de operatie. Dat leek me namelijk zeer onprettig. Het is voor haar natuurlijk 23 jaar geleden dus dat wist ze niet meer. Spoiler? Ik voelde James toen niet meer bewegen. Logisch natuurlijk, alles is verdoofd!
Ik lag al een week in het ziekenhuis en was inmiddels 24 uur bezig om mijn gigantische rug- weeën weg te puffen. Ik was dan ook opgelucht toen de artsen mij kwamen vertellen dat het een keizersnee werd.
Het ging vanaf toen ook allemaal enorm snel. James zijn hartje ging onregelmatig waardoor wij direct naar de OK moesten. Mijn moeder hield zich sterk maar achteraf heb ik gehoord dat ze bang was hoe het zou gaan. Dit door mijn de ziekte van Crohn. Ze heeft een uur lang gehuild op de gang. De lieverd!
Ik had inmiddels een katheter. Dit is hetzelfde als bij een geplande keizersnee. Je kunt na de operatie natuurlijk niet direct lopen dus dit is wel zo handig. Ik vond het overigens geen pijn doen om de kather te laten inbrengen. Fijn is anders maar pijn? Nee.
Wij kregen een sexy operatiepakje aan en we konden naar de OK. Hier kreeg ik helaas opnieuw een ruggenprik. Maar bij een geplande keizersnee zal dit je eerste zijn.
Gelukkig ging dit goed en ook dit kan ik niet ‘pijnlijk’ noemen. Het is vervelend en soms krijg je een klein schokje in je lichaam. Eigenlijk is ‘ontspannen’ de sleutel. Zolang je dit goed kunt op het moment suprè verloopt het allemaal soepel.
Vrij snel na de ruggenprik gaan ze beginnen. Er wordt een schot voor je buik gehouden zodat je niet kun zien hoeveel bloed er eigenlijk wel niet in je buik zit. Je hangt aan allerlei monitoren om alles in de gate te houden. En je probeert afleiding te zoeken bij je partner.
Ik moest nog wel veel overgeven. Dit was natuurlijk vervelend want je kunt geen kant op maar gelukkig waren er genoeg mensen om mij heen om het op te vangen. Dit komt natuurlijk omdat het een spoedkeizersnee was want bij een geplande keizersnee mag je geloof ik zoveel uur voor de bevalling niet meer eten of drinken.
Ik voelde mezelf een beetje licht in mijn hoofd worden. Alsof ik weg ging zakken. Dit was een naar gevoel maar door te blijven praten over leuke onderwerpen is het best uit te houden.
Er stonden trouwens verbazendwekkend veel artsen in die operatiekamer. Ik kan er nog minimaal 6 mensen herinneren en wat ze allemaal doen? Geen flauw idee!
Binnen een halfuur kwam James tevoorschijn. Ik hoefde het niet persè via het doek te zien. Tegenwoordig hebben ze een gat in dat doek zitten waardoor je mee kunt kijken. James huilde niet meteen en nadat ik hem 10 seconde had gezien werd hij meegenomen door de kinderarts. Dit is nou eenmaal protocol!
Ik bleef vragen waarom hij niet huilde. Vijf minuten duren dan natuurlijk super lang maar toen opeens hoorde ik een zacht stemmetje. Achteraf kreeg ik te horen dat een baby na een geboorte bij een keizersnee niet perse meteen hoeft te huilen. Dit is anders dan bij een normale bevalling.
Het duurt langer om de buik naderhand weer dicht te maken dan dat de geboorte plaats vond maar dat maakte op dat moment niks meer uit. James lag heerlijk op mijn borst terwijl ze mij aan het dichtnaaien waren. Ik kreeg trouwens achteraf te horen dat mijn buik aan de binnenkant is dicht gehecht. Geen idee hoe ze dat doen. Misschien hebben ze een paar kleine mannetjes naar binnen gestuurd om dat te fixen. Vreemd right?
Ik vond de operatie zelf dus wel meevallen. Het is inmiddels een langverhaal geworden dus binnenkort schrijf ik een artikel over mijn herstel. Ben je benieuwd? Houd zeker mijn blog in de gaten! En laat vooral weten wat jouw ervaring was met een keizersnee!
Een zwangerschapscurus is een manier om je voor te bereiden op de bevalling. Er zijn verschillende soorten zwangerschapscursusen dus voordat je belist of je het wel of niet wil doen. Zou ik me eerst verdiepen of er een cursus is die echt bij jou past.
Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om een zwangerschapscursus ‘Samen bevallen’ te volgen. Hierin speelt je partner ook een grote rol.
Als je het liever alleen hebt kun je een cursus volgen in de vorm van yoga, gymnastiekoefeningen, zwemmen of ademhalingstecheknieken. Er zijn nog talloze andere mogelijkheden voor een goede zwangerschapscursus!
Je kunt bevallen niet leren maar je kunt je wel goed inlezen en je zo goed mogelijk voorbereiden op wat er zou kunnen komen. Ik zeg kunnen komen, want voor mij was het al vanaf het eerste moment dat ik zwanger was duidelijk dat ik graag op cursus wilde.
Ik koos voor de ademhalingstechniek. Je hoort dit eigenlijk niet zo vaak maar ik had hierbij over nagedacht. Omdat ik natuurlijk al jarenlang kamp met heftige buikpijn door de ziekte van Crohn, heb ik al enige ervaring om de pijn weg te puffen. Dus ik dacht, als ik hier nou een cursus in volg dan wordt het gewoon appeltje eitje om mijn baby eruit te puffen en wellicht heb ik hier in de toekomst ook nog wat aan als mijn Crohn weer opspeelt.
De cursus bestond uit drie dagen. We krijgen thuis opdrachten en waren daar eigenlijk het gehele uur aan het puffen terwijl wij informatie kregen van wat er zou gaan gebeuren en hoe je daarop moest handelen. Het bekende ‘Puf altijd is kort jakje puf ziek puf’ kwam natuurlijk ook voorbij!
Het waren gezellige dagen waarin je ook nog leuke contacten hebt over mensen in dezelfde situatie.
We kregen veel tips en tricks. Als je goed kunt ontspannen tussen de weeën dan krijg je de meeste ontsluiting. Stel het ‘in bed liggen’ zolang mogelijk uit omdat het anders wel heel lang zou kunnen duren..
Aan het eind van het liedje, heb ik er werkelijk helemaal niks aan gehad. Ik heb ook eigenlijk geen moment gedacht aan wat ik allemaal had geleerd op het moment dat ik weeën had. Ik had rugweeën en daar hadden ze helemaal niks over verteld. De ademhalingstechniek was echt gebasseerd op buikweeën en hoewel dit wellicht de meest voorkomende weeën zijn, vind ik wel dat er bij geen enkele cursus vanuit gegaan moet worden dat je standaard buikweeën krijgt.
In mijn beleving is het allemaal gebaseerd op een natuurlijke bevalling. Ik lag bijvoorbeeld met 41,5 week aan het infuus om de weeën op de wekken. Dit zijn dus geen natuurlijke weeën en je komt niet veel verder dan een klein kamertje waar je de weeën moet weg puffen. Ik had vrij weinig keus dan alleen in bed te liggen.
Ik vind achteraf dat de cursus het wat idealiseerde. Het loopt in de praktijk meestal anders dan je van te voren had gedacht en ik vind dat een degelijke cursus daarop in moet spelen. Het kan zijn dat ik pech heb gehad met de cursus en dat andere vormen hier wel beter en dieper op in gaan. Ik zou dit zeer zeker onderzoeken als je geïnteresseerd bent in een zwangerschapscursus!
Als het ooit mag lukken om een tweede kindje te krijgen. Zal ik geen cursus meer volgen. De volgende bevalling gaat in mijn geval hoogstwaarschijnlijk weer keizersnee worden. Mocht het anders lopen en uiteindelijk toch nog een kans hebben op een natuurlijke bevalling, zou ik zeker weer een cursus willen volgen alleen dan wel een die het plaatje wat breder bekijkt en rugweeën ook meeneemt in het verhaal!
Ik ben benieuwd of jullie hebben gekozen voor een zwangerschapscursus? Waarom wel of waarom juist niet? laat het weten in de comments zodat we ervaringen kunnen uitwisselen!
Mijn bevallingsverhaal en geboorte van James – Geschreven door papa.
Na lang wachten was het dan eindelijk zover, de 42 weken naderde en ik wist dat ik voor vrijdag papa zou worden.
Op mijn werk werd me iedere dag de vraag gesteld of hij er al was, waarop ik telkens weer antwoordde: ‘Nee, anders was ik nu niet aan het werk!’. Mijn collega’s, vrienden en familie leefde allemaal enorm mee en bereidde me erop voor wat ik allemaal kon verwachten als hij er eenmaal zou zijn.
De zwangerschap van Lonneke was inmiddels zo zwaar aan het worden dat de gebroken nachten al een feit waren. Toch liep het allemaal niet zoals verwacht en gehoopt.
Natuurlijk wisten we van te voren dat we in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht zouden bevallen maar de vraag wat ik moest doen als het allemaal eerder zou beginnen terwijl ik bijvoorbeeld niet in de buurt van Lonneke zou zijn maakte mij bang. Bij Lonneke gebeurd er namelijk altijd wel íets en hoewel ik heus wel wist dat een baby er niet zomaar komt uitvallen bleef ik liever in de buurt.