Toen ik in mijn moeder haar buik zat te chillen, was dit het eerste jaar dat geslachtsbepaling mogelijk was. Mijn ouders konden zien of ik een jongetje of een meisje was. De beelden waren nog niet zo duidelijk en het was dan ook niet de eerste keer dat een arts zich had vergist.
Lisa en ik hebben twee kinderen. James en Marlie. James is onlangs vijf jaar geworden en Marlie haar eerste verjaardag vieren we in augustus. het is dan een jaar geleden dat we samen in het ziekenhuis lagen, Marlie ter wereld kwam middels een geplande keizersnede en James met mijn ouders in het ziekenhuis kwamen kijken naar ons mooie meisje, Marlie.
Lisa en ik zijn zwanger! Nee, niet allebei naja ook weer wel maar ik, Lonneke, draag het kleine wondertje. De start van onze zwangerschap was trouwens iets minder leuk. De allereerste echo was er namelijk geen hartje te zien, sterker nog, er was überhaupt nauwelijks íets te zien. Er zou 95% zeker een miskraam volgen. Dat was verdrietig en nadat ik met lappen maandverband heb rondgelopen terwijl er niets gebeurde hebben we een gesprek aangevraagd bij de huisarts. Er was nét iets te veel onduidelijkheid. Wij wisten namelijk niet of er wel een vruchtje was maar geen hartje, of dat er helemaal niks zat omdat ze zo weinig zagen.
De tweede echo werd een feit, zo’n 4 dagen later en onze hoop was ver te zoeken. Ik had helemaal geen hoop meer en Lisa nog een beetje. De optimist. Ik ging liggen, Lisa hield mijn hand vast en.. ‘Hier is wel degelijk een vruchtje te zien en kijk, het hartje klopt!’. Totaal verbaasd en blij verlieten wij het ziekenhuis. Ik was achteraf een stuk vroeger dan dat we dachten.. Ik besef me maar al te goed dat het niet voor iedereen zo rooskleurig afloopt als bij ons. Het is een vreselijk slopende en emotionele tijd.
Ik ben sowieso een stuk onzekerder in deze zwangerschap dan bij James. Het kan zijn door de slechte start maar het is ook een dik besef momentje dat er al een gezonde zoon rondloopt en dat het niet vanzelfsprekend is dat dit kleine wondertje dat ook gaat zijn. Hoe dan ook zijn we bijna de 12 weken gepasseerd en dat geeft een iesiepiesie geruster gevoel. Het zegt nog niet alles natuurlijk maar het is een goed begin!
Een zwangerschap met twee mama’s is wel even een stukje anders merk ik. Het is niet alleen: ‘Gefeliciteerd, leuk voor jullie en geniet ervan!’ nee, we worden met verschillende vragen gebombardeerd. En ik moet bekennen, dit heb ik onderschat. Ik had niet verwacht dat iedereen het zo onwijs belangrijk zou vinden wie de donor zou zijn, of die een rol speelt, of we het James gaan vertellen, hoe we het samen gaan doen en nog veel meer.
Ik snap dat familie en vrienden die dichtbij ons staan nieuwsgierig zijn over hoe of wat maar aan de andere kant, is de mededeling dat wij zwanger zijn niet voldoende? Ik bedoel, je vraagt toch ook niet aan een moeder die een partner/vriend/man heeft of het kind wel daadwerkelijk van hem is? Geloof mij er komen onwijs veel situaties voor waarin er een samengesteld gezin is. Men gaat er dan vanuit dat de kids van de desbetreffende man/vriend is maar dat is lang niet altijd het geval. Is dat dan wel een vraag die echt niet door de beugel kan of is dat minder interessant?
Afin, ik snap dus heus wel dat familie en vrienden die vraag stellen maar als er laatst iemand via marktplaats iets bij ons thuis komt ophalen en degene vraagt ongegeneerd: ‘Oh is het van dezelfde vader als de eerste?’ Dan valt mijn mond open van verbazing. Ik vind het zelfs stiekem een beetje asociaal. Hoezo is dàt zo interessant om te weten? Omdat het zo onwijs anders is als anders?
Kortom, ik heb jullie vragen een beetje onderschat. En hoewel Lisa hierin iets meer een blijkbaar realistisch beeld had, dus dat die vragen inderdaad gesteld zouden worden.. Denken mensen ook niet na over hoe pijnlijk het zou kunnen zijn voor Lisa. Ik bedoel, wij zijn zwanger, wij worden moeders en het gaat al niet op de manier waarop je het zou willen, dat het biologisch van ons samen is. En dan is de allereerste vraag van bijna iedereen is: wie is de vader? Nu hebben Lisa en ik hier meerdere gesprekken over gevoerd en gelukkig weet zij dat mensen het niet vragen om haar pijn te doen maar uit nieuwsgierigheid maar tóch.. ik begrijp dat gewoon niet goed.
Mensen, ben je er van bewust dat iemand gekwetst kan worden door zo’n vraag. Dat het niet zo prettig overkomt als iemand zo’n vraag werkelijk als aller aller allereerste stelt. En de woorden: ‘Jullie kiezen er zelf voor, jullie willen moeders worden, jullie willen een kind’. Nee, wij kiezen er helemaal niet zelf voor om persé twee moeders te worden. Wij zijn nou eenmaal twee vrouwen die stapelgek zijn op elkaar. En tja, dat je dan twee moeders wordt is bijzaak voor ons. Als we een keuze hadden, jep zelfs in 2019, hadden we gekozen voor een man, want geloof mij, ik wil niemand afschrikken om uit de kast te komen, in tegendeel, maar dat blijft echt het aller makkelijkste in heel veel opzichten. Moet je eens voor die grap een keuken proberen te kopen als twee vrouwen. Kan niet, ja het kan wel. Wat is Uw naam? En wat is de naam van Uw partner? Een van de twee namen moet staan bij het vakje: ‘man’ omdat dàt nog altijd normaal is.
Natuurlijk hebben we ook enorm veel leuke en lieve reacties gekregen en de mensen die het hebben gevraagd, voel je alsjeblieft niet schuldig het ligt totaal aan mezelf. Ik had het ergens kunnen weten en ik ben ook gewaarschuwd maar het maakt mij soms gewoon verdrietig dat men blijkbaar toch (al zeggen ze van niet) het zó interessant vinden wie de vader is in een zwangerschap van twee moeders. Ik weet in ieder geval dat ik mijn gedachte hierin moet bijstellen om het voor mezelf gemakkelijker te maken.
Zodra jouw kind een beetje begint te kruipen is er niks meer veilig in je huis. Dingen waar je waarde aanhecht kun je maar beter zo hoog mogelijk neerzetten of helemaal verbannen uit je woonkamer. Je baby, dreumes of peuter vindt jouw spullen namelijk een stuk interessanter dan zijn eigen speelgoed.
Je huis babyproof maken is het halve werk. Je kunt een hoop ongelukken voorkomen als je je huis babyproof maakt. Het is wel zo dat ondanks het feit dat wij het zo veilig mogelijk maken in huis we nog steeds James verbieden om aan een stopcontact te komen, aan een trekhekje trekken of de spullen in de woonkamer te verplaatsen. Hij moet, ondanks de beveiligingen, weten dat het niet mag en gevaarlijk is.
In het begin lukt dit nog niet goed. Je kind vindt het gewoon interessant en hij of zij begrijpt nog niet dat het gevaarlijk is. Ik denk dat je hier het beste consequent mee kan beginnen zodra een kindje 1 jaar is. Dan kun je het wat beter uitleggen!
Het eerste wat belangrijk is om te doen, de stopcontacten afsluiten met beschermdopjes. Wij hebben stopcontactbeveiligers zodat je het nog wel kunt gebruiken maar het veilig is voor James.
James is nu op een leeftijd dat hij heel goed weet wat wel en niet mag maar dat betekent niet dat hij nog iets doet wat niet mag. Het is immers een kind, een dreumes, een bijna peuter en een ongelofelijk boefje!
Zodra James op de eerste verdieping komt, loopt hij meteen naar de babyfoon die hij eruit haalt om het vervolgens weer terug te duwen. Dit lukt hem gelukkig (nog) niet maar dit stopcontact hebben we voor de zekerheid nu maar weggemoffelt zodat James er niet mee bij kan. Op een of andere manier voelt dat toch prettiger!
Traphekjes zijn ook geen overbodige luxe. Wij hebben momenteel drie traphekjes. Twee op de eerste verdieping en eentje op de zolder. Ik zou niet weten hoe je goed kan functioneren zonder traphekje en een baby!
Die trekhekjes zijn leuk en aardig maar je moet ze absoluut niet vergeten dicht te doen. Het is bij ons al weleens voorgekomen dat James de deur open doet en gewoon naar boven loopt. Gelukkig kwamen wij daar op tijd achter maar alsnog wel iets om even bewust van te zijn!
Ik zou graag nog op de beneden verdieping een traphekje willen. Normaal gesproken komen we nooit op de gang maar daar zit wel het toilet en aangezien James niet graag alleen blijft in de woonkamer en altijd dus gezellig in de gang ‘speelt’ is het wel handig als daar ook een traphekje zit. Ik moet geregeld met mijn broek of half elf mijn dreumes van de trap halen, niet erg charmant en zeker niet relaxed!
Wij hebben het geluk gehad dat James nooit echt spullen in zijn mond heeft gedaan. Hier staan baby’s en dreumesjes toch wel om bekent. Een mond vol met zand, want ja, zand uit de zandbank moet je natuurlijk even proeven en andere kleine dingen die je rond laat slingeren. Zodra je een kind hebt zijn dit allemaal dingen waar je op moet letten!
James klom verschillende keren uit zijn ledikant. Dit was echt schrikken er had van alles kunnen gebeuren als hij op zijn hoofd terecht kwam. Inmiddels slaapt hij in een peuterbed, waar hij zich inclusief slaapzak, makkelijker uit kan laten glijden zonder zich te bezeren.
Ik check altijd James zijn bed voordat hij gaat slapen. Als ik bezig ben om de was in te ruimen of even aan het douche ben terwijl hij (uiteraard met deur open) op de eerste verdieping speelt, gooit hij zo nu en dan wat in zijn bed. Zo van: ‘Ha, dat zien ze nooit en dan kan ik daar vannacht mooi mee spelen!’
Hoekbeschermer. Ik moet toegeven dat wij dit niet hebben maar het wellicht wel handig is om aan te schaffen. Ik trek vaak mijn tenen krom om als hij nèt de dicht bij die scherpen punten bij de tafel komt. Zeker een dingetje om naar te kijken als je een kindje hebt gekregen!
Een babyfoon. Ik denk dat iedere ouder dit wel heeft, toch? Wij hebben een variant met een camera erbij waardoor we hem gemakkelijker in de gaten kunnen houden. In het begin vond ik dit vooral fijn i.v.m wiegendood en verslikken etc. Daarbij is het ook ontzettend schattig om te zien wat je kind doet zodra het in bed ligt.
Wij zien James regelmatig nog even tegen zijn knuffels kletsen of hij speelt nog even met het plaatje was op zijn bedbed staat en hij vervolgens andersom in bed ligt.
Een koolstofmonoxidemeter en rookmelder is ook echt een must om in het huis regelmatig te monteren. De koolstofmonoxidemeter is minstens zo belangrijk, helaas vergeten veel mensen dit wat ontzettend gevaarlijk is. Koolstofmonoxidevergifting is namelijk dodelijk. Het gas is kleur-, geur- en smaakloos waardoor je het meestal niet merkt als het in je bloed komt.
Kortom, een je huis babyproof maken is super belangrijk. Mis ik nog punten en heb jij nog een goede aanvulling? Laat het weten in de comments zodat we elkaar kunnen helpen!
James en ik lagen samen twee nachten in het ziekenhuis. Ik lag daar zelf al een dikke week doordat ik werd opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk is James middels een keizersnee geboren en dan kan je natuurlijk niet dezelfde dag naar huis. Ik moest eerst aansterken en herstellen. Op de derde dag mochten we al naar huis en dat klonk als muziek in mijn oren.
Wij kwamen later op de dag pas thuis aan omdat er discussie was of wij überhaupt wel mochten gaan. Gelukkig kregen we groenlicht van de artsen met als voorwaarden dat de kraamhulp die avond nog zou komen. Prima, dat was zo geregeld!
Eenmaal thuis moest ik van mijn moeder meteen bellen naar de kraamzorg. Dit was immers de afspraak maar daar had ik nog even geen zin in. Ik vond het heerlijk om even samen met Merijn en James thuis te zijn. Na ongeveer een half uurtje te zijn bijgekomen van de lange rit kwam de kraamhulp langs.
Lees ook: mijn bevallingsverhaal deel 1 weeën begonnen op het terras!
Ik schreef eerder in een artikel dat ik moeite had met kraamzorg te regelen. Het leek mij echt verschrikkelijk om iemand in je huis te hebben die je niet kent en er gewoon de hele dag is. Maar goed, ik was herstellende van een keizersnee en had weinig keus dus ik accepteerde de situatie zoals het was. Er zou kraamhulp komen..
Ik liet natuurlijk vol trots onze kleine James zien en al kletsende liepen we naar boven om te controleren of we alles klaar hadden liggen voor de komende nacht. Het was een gezellig mens en nadat ze alles had uitgelegd van flesjes melk tot, kruiken en buikkrampjes ging ze naar huis. Huh, naar huis? en wij dan?
Je kon ons toch niet zomaar achterlaten met een baby? Ik had er werkelijk nog geen moment bij stilgestaan dat wij de eerste nacht thuis met James gewoon alleen waren. Dit kon toch helemaal niet? Ik was nog helemaal geen ervaren moeder en wist nog niet precies hoe ‘moeder zijn’ moest. Ik had overigens nog geen pamper verschoond. In het ziekenhuis deed Merijn of de verpleegkundige dit omdat ik met een keizersnee wond lag te herstellen.
BOMVOL adrenaline gingen wij de eerste nacht thuis doorbrengen met onze kleine James. Dit was ontzettend spannend. Ik was voornamelijk bang dat ik James niet zou horen als hij ’s nachts begon te huilen. Dit moedergevoel had ik toch niet plotseling gekregen? Dit moest toch groeien? Nou èn of dat ik wakker ben geworden ’s nachts. Geloof mij, net- moeders die dit nu lezen, niet bang zijn. Je wordt ècht meteen wakker bij de eerste kick van je kind!
De eerste nacht was zwaar. James vond het namelijk net zo wennen als wij en krijste heel de buurt bij elkaar. De kleine lieverd lag plotseling in een wiegje naast papa en mama terwijl hij drie dagen geleden nog heerlijk warm in mijn buik zat. We hebben die nacht voornamelijk wakker geleden en waren dan ook best blij dat de deurbel ’s ochtends om 7:00 uur ging. Die kraamzorg was toch niet zo vreselijk als ik dacht.
De eerste nacht thuis met je baby is super spannend. De enige tip die ik kan meegeven is dat je echt op je moedergevoel moet vertrouwen. Want geloof me, dat is een soort functie die direct wordt geactiveerd zodra je moeder bent geworden.
Lees ook: Mijn ervaring met de kraamhulp!
Hoe heb jij de eerste nacht met je baby ervaring? ik ben benieuwd. Laat zeker achter in de comments! Vond jij het net zo spannend als wij? En is het even spannend bij een tweede of gaat het dan makkelijker?