Gesprek met de verpleegkundige.
Vandaag had ik een afspraak met de verpleegkundige van de reumatologie afdeling. ik zat om 13:50 in de wachtkamer van het UMC. Al snel werd ik naar binnengeroepen door ‘mijn’ nieuwe verpleegkundige.
Met haar kan ik alles bespreken wat gaat over mijzelf. Dan moet je denken aan: Thuis, werk, medicatie en het herstel.
Zo bespraken we vandaag mijn gezondheid, wat een verassing hé?
Ik vertel haar dat ik het (redelijk) goed vind gaan als het om mijn gewrichten gaat. Ik proberen zo veel mogelijk de rolstoel te laten staan en steeds wat verder over mijn grenzen te gaan. Dat is nu nog lastig, soms ga ik te ver over mijn grenzen heen en heb ik de dag daarna veel last. Soms neem ik bewust die keuze omdat ik dat ene uitje absoluut niet wil missen en daar neem ik dan graag de consequenties van. Het leven is voor mij nu een soort speurtocht geworden. Een missie om mezelf te hervinden en van alle ‘problemen’ een uitdaging te maken met duidelijke en nieuwe grenzen.
‘Mijn’ verpleegkundige is tevreden. Ik ook trouwens en ik loop met haar mee naar de balie om een nieuwe afspraak bij dokter T te maken.
Ik loop vrolijk richting de radiologie om nog wat foto’s van mezelf te laten maken voor ik naar huis ga. Ja, via zo’n echo apparaat dan hé en dan niet mijn gezicht maar van mijn benen, handen en bekken!
Op de weg terug naar huis bedacht ik mezelf dat ik momenteel even ‘onder constructie’ sta én langzaam aan probeer ik een vernieuwde 2.2 versie van mezelf te downloaden. Dat kost tijd maar ik zorg er voor dat die vernieuwde versie er komt!
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag.
Geen reacties