Ik was een fanatieke sporten voordat ik de diagnose kreeg.
Ik was een fanatieke sporter voordat ik de diagnose ‘de ziekte van Crohn’ kreeg. Als kleine Lonneke was ik al iedere dag buiten op het voetbal veldje te vinden en toen ik wat ouder werd en psychisch niet zo lekker in mijn vel zat, kreeg ik van mijn ouders een tafeltennis tafel. De ziekte van Crohn en sporten, kan dat eigenlijk wel samen?
Hééél vroeger, dat stukje heb ik namelijk verdrongen, toen ik ging ik dus zo (zie foto) de deur uit om te voetballen! Ik jatte een voetbal t-shirt van een van mijn broers, pakte een bal en weg was ik. Dit iedere keer nadat de school uit was.
Een tafeltennis tafel in de huiskamer?
Het was zelfs zo dat die tafeltennis tafel binnen in de huiskamer stond voor een aantal maanden omdat ik daar zo gelukkig van werd. Ik vond het fantastisch om met sport bezig te zijn. Naast tafeltennis en voetbal ging ik ook een aantal keer in de week naar de sportschool om mijn hoofd leeg te maken.
Ik had een goede conditie en was lekker gezond bezig. Dit veranderde per direct toen ik ziek werd en in het ziekenhuis kwam te liggen. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we, direct nadat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, op kraamvisite gingen bij mijn broer en schoonzus. Mijn petekind werd geboren in tijd dat ik in het ziekenhuis lag, heel handig want ik was er als eerste bij. Maar goed, we gingen op kraamvisite met het ziekenhuisbandje nog om mijn arm.
Na de autorit van het ziekenhuis naar mijn broer (5 min) was ik al helemaal kapot. We zijn nog geen kwartier binnen geweest voor ik begon te zweten en mijn vermoeidheid toesloeg. Mijn conditie was helemaal verdwenen, ik kon de straat nog niet uitlopen of ik was uitgeput.
Rust nemen is belangrijk!
Mijn toenmalige MDL- arts had mij verteld dat ik naar huis mocht op de voorwaarden dat ik genoeg zou rusten én hij verzekerde mij op een terugval. Dit is blijkbaar heel normaal als je in het ziekenhuis hebt gelegen. Dat klopte want toen ik een week thuis was werd ik opnieuw ziek en kreeg ik ontzettend veel buikpijn.
Ooit schreef ik een blog over mijn ziekenhuisangst, nu was ik juist ontzettend bang om thuis te zijn want hier waren namelijk geen dokters die naar me toe konden komen om mij te helpen als ik weer zoveel buikpijn kreeg. Ik vond het heel fijn om weer thuis te zijn maar vooral enorm eng.
Het heeft wel een paar maanden geduurd voordat ik weer een beetje de Lonneke werd die ik was. Alleen was ik door de prednison al zo’n 20 kilo aangekomen. Sporten? Daar dacht ik niet eens over na!
Mijn botten waren aangetast en verzwakt voor de medicijnen, ik belandde uiteindelijk in een rolstoel omdat mijn spieren en botten zó zwak waren dat ik letterlijk niet meer kon lopen. Ik kon amper staan en als ik van mijn bed naar het toilet liep trilde ik ontzettend waardoor ik altijd ondersteund moest worden.
Mijn droom viel in duigen..
Mijn droom om in de sportwereld een baan te vinden verdween als sneeuw voor de zon. Ik durfde er ook niet meer over na te denken. Dat was een onmogelijke opgave!
Iedere keer als ik wilde gaan sporten, kreeg ik er wel weer medicijn bij waardoor ik of veel aankwam of zoveel bijwerkingen kreeg dat het gewoonweg niet lukte.
In mijn geval is de ziekte van Crohn al zo’n 5 jaar actief te noemen en daarbij kreeg ik klachten van mijn ogen en mijn gewrichten. Het is altijd goed om te blijven bewegen maar bewegen heeft voor mij een andere betekenis dan echt sporten. Ik kan met vlagen best een stukje lopen maar een voetbalwedstrijd meespelen? Dat lukt echt niet meer. Niet eens de eerste helft! Best jammer, vind ik en daarom ga ik toch weer een poging doen om wat dingetjes langzaam op te pikken.
Ik ga bijvoorbeeld proberen, als mijn gezondheid het toelaat, thuis krachtsoefeningen te doen, ’s avonds een blok te gaan lopen en zo af en toe een keer zwemmen. Ik hoef niet meer een topconditie te krijgen maar het zou wel fijn zijn om niet te staan hijgen als ik een trap oploop.
De ziekte van Crohn en sporten, kan dat?
Een sportcentrum is nu nog wat te vroeg. Ik ga het eerst thuis proberen en als dat eenmaal gaat sta ik hier zeker voor open. Ik heb al wat research gedaan en ik heb een sportcentrum gevonden waarin ik James kan meenemen. Professionele leidsters passen op terwijl ik aan het sporten ben. Ideaal lijkt me zo! ‘Ik heb een kind’ hoeft in ieder geval geen excuus meer te zijn om niet te kunnen sporten.
De ziekte van Crohn en sporten, kan dat? Ja, maar je moet goed naar je lichaam luisteren en niet zomaar zonder plan fitnessen of hardlopen. Neem liever eerst contact op met je MDL- arts om te vragen wat wel en niet kan!
Geen reacties