Mijn bevallingsverhaal deel 4 – Een keizersnee!
In mijn bevallingsverhaal deel 3 lezen jullie dat de hartslag van de baby wegviel en ik in paniek raakte. Heb je dit nog niet gelezen? Beijk dan eerst even het vorige deel voordat je verder leest!
Toucheren- tijd! Er moest nu toch wel vooruitgang inzetten want ik had zoveel weeën. Helaas had ik wederom een krappe 5cm ontsluiting en dat ging dus veel te langzaam. De liefste witte jas die er die avond rondliep ging naast me zitten en bereidde mij voor op een keizersnee.
‘Je hebt je best gedaan. Het is genoeg geweest!’ zei ze.
Het was op dat moment echt een opluchting kan ik je vertellen. Ik had sowieso nooit het geval gehad dat ik er een kind uit zou persen. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik kreeg gelijk. Of toch niet?
De arts kwam deze keer mee naar binnen omdat ze toch even zelf wilde voelen. Natuurlijk, zijn er nog meer witte jassen, stagiaires of vrienden die even mee willen voelen? Ik lig hier nu toch!’ Zei ik geïrriteerd.
Ze voelde uiteraard hetzelfde als die andere witte jassen en een krappe 5cm na 16 uur vond ze kennelijk niet langzaam genoeg gaan want ze besloot een andere anethesist te bellen om te vragen hoe het mogelijk was dat ik nog zoveel pijn had.
‘Lees mijn dossier, bij mij is niks onmogelijk!’ riep ik haar na.
Een draadje plakken op het hoofdje van de baby!
Ik voelde me hopeloos op dat moment. Merijn hing inmiddels met zijn volle gewicht tegen mijn rug aan. Mijn moeder stond bij het hoofdeinde mee te puffen en er kwam geen einde aan. Ik zat midden in een weeēn- stom en het hielt niet meer op!
De liefste witte jas stond niet achter het besluit maar zij heeft kennelijk niks te zeggen. ‘We gaan een draadje op het hoofd van de baby plaatsen zodat we kunnen checken of je echt goede weeën hebt, dan zetten we het infuus wat harder maar dat doen we uiteraard pas als je nogmaals een ruggenprik hebt gekregen!’
‘Vindt de baby dat wel goed? Voelt hij daar iets van?’ vroeg ik.
Dit keer was het een mannelijke anesthesist, hij deed een aantal testen met ijsklontjes en concludeerde dat de vorige ruggenprik verkeerd is gezet. Dit was de reden waardoor ik aan een kan niks voelde en aan de andere kant wel. Hij kon het oplossen door de ruggenprik wat terug te trekken zodat de vloeistof zich kon verspreiden.
Ik voelde direct verschil. Heerlijk. Dit keer heb ik maar niet gezegd dat ik van hem hield want ik kon niet geloven dat het nu uren aan eenstuk zou helpen. We moesten maar gaan slapen, haha die is gek! Ik hield mijn ogen niet van de hartmonitor af. Merijn en mijn moeder probeerde mij af te leiden maar dat lukte niet. Ik bleef kijken naar de monitor voor het geval dat de artsen iets zouden missen.
Opnieuw een ruggenprik?
Ik draaide naar mijn zij omdat ik misselijk werd op mijn rug. Ik had ongelofelijk veel dorst en hoewel ik gewoon mocht drinken besloot ik dat niet te doen. Ik had een voorgevoel dat ik straks een keizersnee zou krijgen en wilde niet teveel drinken en eten omdat ik bang was dat het daardoor niet kon doorgaan.
Het duurde inderdaad niet lang voordat de rug- weeën weer door de ruggenprik heen kwam. Ik drukte direct op de knop.
‘Wat is er?’ vroeg de witte Jas.
‘Wat denk je? Die ruggenprik helpt geen flikker man!’ zei ik chagrijnig.
‘Ik ga even bellen met de aneshesist’.
‘Als hij de ruggenprik nu opnieuw wil zetten hoeft hij niet meer te komen. Ik ben er helemaal klaar mee. Het helpt NIET’ zei ik.
Toucheren!
‘Als er nu voorruitgang in zit gaan we nog eens overleggen met de anethesist en anders haal ik de arts er weer bij’ zei de witte jas.
‘Is het nu gek dat ik hoop dat er geen voorruitgang is?’ vroeg ik huilend.
De twee liefste witte jassen lachte naar elkaar. Ze begrepen mij volledig en vonden het ook genoeg geweest zo!’
‘Nog steeds 4cm’.
Jeetje, nu 4 cm en net was het nog een krappe 5.. en schoot gewoon echt niet op. Mijn moeder had dit precies hetzelfde. Haar bekken waren te smal en een normale bevalling zou dus ook onmogelijk zijn.
Eindelijk de verlossende woorden: Het wordt een keizersnee!
‘Het wordt een keizersnee Lonneke’. Yes! Jammer dat je mij 20 uur hebt laten lijden maar kom maar op! Alles ging heel snel. Ik werd klaargemaakt voor de OK. Ik nam afscheid van mijn moeder en we reden aan.
Op de operatietafel moest ik WEER een ruggenprik. ‘Luister, ben jij zojuist opgeroepen uit je bed want als dat zo is wil ik een andere. Jij zal wellicht een ochtendhumeur hebben’ heb ik blijkbaar gezegd. Ik weet hier gelukkig niks meer vanaf!
Na de ruggenprik heb ik gezegd dat ze niet zomaar moeten snijden. Maar ja, hun weten natuurlijk wel beter! Terwijl zij aan het kletsen waren over het concert van Guus Meeuwis hield ik de anesthesist in de gaten en vroeg om de seconde: ‘Gaat het goed met mij? Gaat het goed met de baby?’.
En toen was daar HET moment waar wij al zolang op hebben gewacht. En jullie ook als je de vorige drie delen eerst hebt gelezen. Ons prachtige kindje werd geboren. Onze James. James de Win! Hij werd direct meegenomen door de kinderarts voor controles. Merijn liep mee en kon onze zoon voor het eerst aanraken!
Eindelijk was het allemaal voorbij. Niet beseffend dat mijn buik nog helemaal open lag. Al mijn buikspieren, voor zover ik die had, waren doorgesneden dus het zal nog wel even duren voordat het ècht allemaal voorbij was.
Hoe was jullie bevalling? Ik wil alles weten dus stuur mij een e-mail of laat het weten in de comments!
Lees ook:
