Ik heb een keizersnee gehad.
Ik schreef al eerder mijn ervaring met een keizersnee, deze kun je hier teruglezen. De meeste van jullie zullen weten dat James middels een keizersnee is geboren. Dit werd uiteindelijk een spoedkeizersnee omdat James niet vertelde wilde komen dan een kleine 5cm ontsluiting. Gek genoeg had ik in mijn zwangerschap al het idee dat James niet via de normale uitgang mijn buik zou verlaten.
Misschien ligt het aan het feit dat mijn moeder 4 keer een keizersnee is ondergaan en aangezien ik veel op haar lijk dacht ik, 1 + 1 = een keizersnee. Dat is natuurlijk onzin. De artsen hebben mij verteld dat er niks mee te maken heeft en dat het bij iedereen anders is. Toch kwamen mijn vermoedens uit.
James zijn hartje ging als een razende te keer!
Na 24 uur te hebben afgezien met een lange weeën storm en enkel alleen maar rugweeën. Voelde die keizersnee als een verlossing! Ik wist al vrij veel van mijn moeder. Die ruggenprik had die dag al 3 keer gehad dus ik had niet veel meer om bang voor te zijn. James had in het vruchtwater gepoept en zijn hartje begon steeds sneller te kloppen dus het wat hoogtijd om hem te verlossen van mijn buik.
Ik weet nog dat ik van mijn ‘opwek infuus’ werd afgehaald, in mijn mooie groene operatie pakje werd gehesen en zei: ‘Hey back, die weeën gaan gewoon door!’. Ik had daar totaal niet bij stilgestaan. Ik dacht, dat apparaat geeft mij weeën en nu ze mij hiervan hebben afgekoppeld is het klaar. Helaas, de verpleegkundige deelde mee dat dit is wat mijn eigen lichaam deed.. gelukkig waren deze weeën niet zo heftig als via het infuus.
Klaar voor de keizersnee operatie!
Mijn moeder was bij de bevalling. Hierover schreef ik eerder een artikel. Zij moest nu op de gang blijven wachten en dat vond ik super sneu, we hadden immers na veel gesprekken besloten dat zij erbij mocht zijn. Zij hield zich groot, achteraf heeft ze meteen huilend mijn vader opgebeld. Ze was bang.. het is toch een buikoperatie en in combinatie met mijn ziekte van Crohn vond ze dat maar akelig. Ik vind het vervelend dat zij een dik uur op de gang heeft moeten wachten totdat wij klaar waren.
De verpleegkundige, die ik toen had vertelde mij dat het normaal gesproken zo gaat dat de vader naar de afdeling gaat nadat het kindje is geboren. Hallo, en ik dan?! dacht ik. Dat zou betekenen dat mijn moeder mijn kind eerder zag dan dat ik mijn eigen kind zou zien. Dat klopt toch niet? Achteraf is het gelukkig anders gegaan en mocht James gewoon op mijn borst blijven liggen terwijl ik naar de afdeling reed. Perfect!
Ik moest nóg een ruggenprik
Ik moest zelf op de operatietafel gaan liggen maar ik had al 2 ruggenprikken gehad die scheef waren gezet en die zijn werk niet goed deden. Er werd mij verteld dat deze ruggenprik anders zou zijn omdat ik nu echt volledig verdoofd werd voor operatie. Maar goed, ik moest zelf op die operatietafel klimmen terwijl ik mijn benen nog niet kon bewegen. Dit omdat ik al 2x een ruggenprik had gehad dus dat ging niet helemaal soepel. Met een beetje hulp van het team lukte het en was het moment daar dat ik mijn 3e ruggenprik kreeg van die dag.
De ontmoeting van de vriend van mijn nichtje.
Wat trouwens wel leuk was om te weten. Ik ontmoette daar voor het eerst de vriend van mijn nichtje, hij was degene die de ruggenprik moest zetten. Anesthesist dus. Hele prettige eerste ontmoeting, ik naakt en hij in een smurfenpak. Jeetje wat was ik bang. Ik vond het echt verschrikkelijk om weer een ruggenprik te moeten krijgen maar goed, ik had weinige keus. Het moest nu gebeuren. James zou geboren worden. De ruggenprik heeft hij uiteindelijk in een keer goed gezet, dat viel best mee en toch heb ik daar nu nog steeds nachtmerries over. Ik begrijp niet goed waarom want het deed helemaal niet zoveel pijn. Niks vergeleken met die weeënstorm die ik de afgelopen 24 uur had gehad.. Mijn moeder heeft daar ook nog veel last van gehad na de operatie. Het zal er wel bijhoren denk ik?
Tijdens de keizersnee wilde ik graag dat de anesthesist met mij bleef praten. Ik was volgens mij echt heel irritant, ik vroeg steeds: ‘Hoe gaat het met mij?’. Hij was tenslotte degene die al mijn waardes in de gate moest houden en zorgen dat ik niet opeens alles ging voelen. Ik voelde me soms een beetje wegzakken, best een naar gevoel. Ik heb ook nog een paar pakjes vol gespuugd maar verder liep alles prima.
Nachtmerries over de keizersnee.
Eenmaal dat prachtige mannetje op mijn borst was eigenlijk alles weer goed. Ik was alleen bang dat ik James liet vallen omdat ik zo slap was maar Merijn had zijn armen er ook bij liggen. Het duurt volgens mij langer om mijn buik weer dicht te maken dan dat James er was.
Als ik er nu op terugblik kan ik niet anders dan zeggen dat het zonder complicaties en problemen goed is gelopen. Helaas is er voor mij teveel kapot gemaakt. Ik heb ik heel veel moeite met het vertrouwen van (nieuwe) artsen die ik nog niet goed ken en zij mij ook niet. Het is me wel duidelijk dat ik echt een trauma heb opgelopen van mijn ziekenhuisleven vanaf 2010.
Gelukkig lukt het me om mijn dromen een beetje te sturen maar het komt steeds vaker voor dat ik een nachtmerrie heb over de keizersnee.
Hoe zit dat bij jullie? Ik ben benieuwd of mensen die een normale bevalling hebben gehad dit zelfde probleem hebben?
